معلم چو آمد به ناگه کلاس

چو شهري فرو خفته خاموش شد

سخن هاي ناگفته در مغزها

به لب نارسيده فراموش شد

معلم زکار مداوم غضبناک وافسرده و خسته بود

جوان بود و در عنفوان شباب

جواني از او رخت بر بسته بود

سکوت کلاس غم انگيز را

صداي درشت معلم شکست:

بيا احمدک درس ديروز را

بخوان تا ببينم که سعدي چه گفت؟

*****

ولي احمدک درس ناخوانده بود

بجز آنچه ديروز آنجا شنفت

عرق چون شتابان سرشک يتيم

خطوط خجالت به رويش نگاشت

لباس پر از وصله و پينه اش

به روي تن لاغرش لرزه داشت

زبانش به لکنت بيفتاد و گفت :

ب ب ن ي آدم اعضاي يک پيکرند

که در آفرينش زيک گوهرند

چو عضوي به درد آورد روزگار

دگر عضو ها را نماند قرار

تو کز ... واي ز يادش برفت

جهان پيش چشمش سيه پوش شد

نگاهي به سنگيني از روي شرم

بيفکند پايين و خاموش شد

معلم بگفتا به لحني گران :

مگر چيست فرق تو با ديگران

خدايا چه مي گويد آموزگار

نمي داند آيا که در اين ميان

$("div.commhtm img").each(function () { if ($(this).attr("em") != null) { $(this).attr("src","http://www.parsiblog.com/Images/Emotions/"+$(this).attr("em")+".gif"); } });