يكي مرغ ديدم به دامي اسير.؛
كه مرغي بدانسان فريبا نبود.؛
به گفتم كه اين دام صحرا نشين.
سزاوار اين مرغ صحرا نبود.
گناهش چه بود اين بلند آشيان.؟
بجز اين كه سيمرغ و انقا نبود.؟

چه ماند به چنگ پليدان خاك.
همايي كه اش هيچ همتا نبود.؛

دريقا. كه اين پستي و تيرگي.؟

سزاي چنين مرغ والا نبود.؟
به من خنده زد. مرد صحرا نشين.؛
كه اي مرد جاي دريقا نبود...../

جز اين چيست در خورد ان كس كه او.
نشستن در آنجا كه اش جاه نبود.

نه هر جاه كه دانست آسايش است.
همه آب و ناني گواره نبود..؟

گر از سر بدر كرده بودي هوا.
چنين خسته و بند بر پا نبود.؟؛
چه پرسي گناهش چو بيني به چشم.؛
گناهي همان بس كه دانا نبود........
تو نيز اي فريبا چنين نيستي..
همان مرغ صحرا نشين نيستي.

تا ديداري گرامي..به ان خداوند كه هميشه و همه جاه

ما را در سايه لطف و رحمت خودش داره ميسپارمت

باشد كه از مهربانيش سرشار كردي.

امين..

كمترين صمد.

يا حق.

......................

اگر دريا دل ابي ست...تويي فانوس زيبايش.
.اگر ايينه يک دنياست...تويي معناي دنيايش.
..تو يعني دسته گل را....زان سوي افق چيدن.
.تو يعني پاکي باران....تو يعني لذت ديدن.
..تو يعني يک شقايق را...به يک پروانه بخشيدن..
..تو يعني از سحر تا شب...به زيبايي درخشيدن.....

بدرود.